We spreken van Moeder Natuur en Moeder Aarde en van God de Vader, maar de zon zou ook vader genoemd kunnen worden, want zonder de zon kan moeder natuur haar werk ook niet verrichten om hun beider kinderen van al het goeds te voorzien.
Als wij als kind vielen dan was het meestal moeder en soms vader die een pleister op de wond deed en met een kusje en iets lekkers de pijn verzachtte. Als wij dit naar de natuur en het al vertalen is dit ook zo. De kruiden in de natuur hebben door de eeuwen heen veel pijn verzacht en de vruchten van de wereld waren het lekkers die ons troostten en ons hielpen opgroeien tot mooie volwassen mensen. De zon, als vader, hielp de wereld al deze vruchten zich te laten ontwikkelen en bood ons dan weer een warme deken als een arm om ons heen om ons te beschermen en weer op de krachten te laten komen. God de vader die ons via onze ziel en ons bewustzijn lief toespreekt om ons met wijze raad te dragen in ons leven, hopend dat wij die woorden ook horen en dat zij tot ons doordringen.
Zijn wij werkelijk zo verwend dat wij dit alles voor lief zijn gaan nemen. Niet meer als een liefdevolle gift maar als een recht dat ons toekomt? En is het dan ook niet logisch dat de rek er een beetje uitgaat omdat wij ons hoofdzakelijk alleen maar richten op het genieten van wat wij als recht zien en willen handhaven? Wordt het dan niet ook eens tijd dat wij ons wat meer bewust en volwassen gaan gedragen en eens voor onze ouders gaan zorgen of hen te laten merken dat wij hun wijze lessen hebben begrepen? Onze ouders, Moeder Natuur en de zon. God de Vader die maar blijven geven zonder er meer voor terug te verwachten dan dat hun lessen ons bereiken. De natuur die nu steeds meer uitgeput raakt en daardoor aan levenskracht verliest?
Zij hebben ons opgevoed met al hun goede giften die wij vanuit hun pure liefde kregen en waarmee wij ons verrijkt hebben voor ons eigen welzijn, onze genoegdoening, de groei voor onze intelligentie waardoor wij nu over middelen beschikken die wij eeuwen terug niet voor mogelijk hielden. Middelen die juist nog meer van hun liefdevolle kracht verlangen om stand te houden. Middelen die wij niet echt nodig hebben maar die zij ons gunden. Middelen die niet bedoeld werden om misbruikt te worden. Maar het zijn ook middelen die ons eigenlijk van ons huis vervreemden. We geven er zoveel belang aan om dit stand te kunnen laten houden want, we zijn toch volwassen en kunnen het toch alleen? We weten het in veel gevallen toch beter als die achterhaalde gedachten? Maar zonder hen zouden wij nooit hebben bestaan.
Het huis begint te vervallen terwijl wij ons richten op onze nieuwbouwwoning die liefst nog meer moet bieden dan de eerdere en nog luxueuzer moet zijn, maar aan renovatie doen wij in veel gevallen niet of veel te weinig. Liefst nemen we nog wat uit de oude kamers mee om ons weer te dienen in ons nieuwe leven. En als het niet meer functioneert dan kan het naar de vuilstort en kopen we een nieuwe want dat kan allemaal in onze zelf gecreëerde welvaart.
We hebben onszelf afhankelijk gemaakt van die welvaart en zijn het spoor van onze oorsprong bijster. Nu dwingt het Covid-19 virus ons strikter tot nadenken en het nemen van onze verantwoordelijkheden, maar stel je eens voor dat een virus al het internetverkeer wereldwijd lam zou leggen? Als vader zon boos wordt dan zou dit zomaar kunnen. En dan? Geen mogelijkheid tot appen, geen forum, geen e-mails, geen uitwisseling van essentiële berichten die ook levens kunnen redden. Zoveel kan dan niet meer wat vroeger op andere wijze werd opgelost, maar die weg kennen we niet meer.
Natuurlijk schets ik hier grotendeels fictieve scenario's, helaas niet allemaal, maar dit is toch iets om over na te denken en te trachten toe te passen in ons huidige leven.
Ogen open en wordt weer bewust!
7 april 2020 M. Lucas
(Laat helemaal onderaan een like achter als je vindt dat de tekst het verdient. Dank je!)
